خدا در کلام علی (ع)
تاریخ انتشار: ۲ تیر ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۴۱۵۶۳۱۲
به گزارش روزنامه اطلاعات؛ ۲۸- تعالی عمّا یَنحلُه المحَدِّدون من صفات الأقدار و نهایات الأقطار و تأثُّل المساکین و تَمکُّن الأماکن: «خداوند برتر است از آنچه محدودکنندگان به او نسبت می‌دهند از نظر اندازه‌ها، ابعاد، انتخاب منزلگاه و جایگزین شدن در مکان.»
در این جمله چهار محدودیت را از خداوند متعال نفی کرده است که محدودیت در مقدار و کوچکی یا بزرگی، محدودیت از اندازه طول عمر، محدودیت از نظر انتخاب منزلگاه مناسب و محدودیت از استقرار و مکانی خاص می‌باشد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
۲۹- فالحد لخلقه مضروب و الی غیره منسوب: «حد و اندازه مخصوص آفریده‌های اوست و به غیر او نسبت داده می‌شود.»
۳۰- لم یخلق الاشیاء من اصول ازلیه و لا من اوائل ابدیه: «اشیاء را از اصول ازلیه نیافرید و نه از نمونه‌های ابدی.»
۳۱- بل خلق ما خلق فاقام حده و صور فاحسن صورته: «بلکه آنچه را آفرید حدی برای آن برپا نمود و آنچه را صورت بخشید، تصویر زیبایی داد.»
۳۲- لیس لشیء منه امتناع: «هیچ چیز در برابر قدرتش یارای مقاومت ندارد.»
۳۳- ولا له بطاعه شی‌ء انتفاع: «و از اطاعت چیزی نفعی عاید او نمی‌شود.»
۳۴- علمه بالاموات الماضین کعلمه بالاحیاء الباقین: «علم او به مردگان پیشین همچون علمش به زندگان باقی است» و در قرآن می‌خوانیم: «و لقد علمنا المستقدمین منکم و لقد علمنا المستاخرین: ما هم پیشینیان شما را می‌دانستیم هم متأخران را می‌دانیم.» (حجر، ۲۴)
۳۵- و علمه بما فی السماوات العلی کعلمه بما فی الارضین السفلی: «دانش او به آنچه در آسمان‌های بالا است همانند علمش به آنچه در طبقات پائین زمین است، می‌باشد.» قرآن می‌فرماید: «و ما کان الله لیعجزه من شئ فی‌السماوات و لا فی الارض انه کان علیما قدیرا: نه چیزی در آسمان‌ها و نه چیزی در زمین از حوزه قدرت او بیرون نخواهد رفت. او دانا و تواناست.» (فاطر، ۴۴)
چگونگی خلقت آدمی
در این فراز از خطبه حضرت اشاراتی به چگونگی خلقت انسان و خصوصیاتی از او را دارند و اسراری پیچیده از دوران جنینی و سپس تولد آدمی را یادآور گشته و چنین نتیجه می‌گیرد که ای انسان تو نمی‌توانی بر اسرار خلقت خویش دستیابی. پس چگونه می‌توانی به کنه صفات حق تعالی راه یابی؟ امام می‌فرماید:
ایها المخلوق السوی و المنشا المرعی فی‌ظلمات الارحام و مضاعفات الاستار: «ای مخلوقی که با اندام متناسب آفریده شده‌ای و در محیطی محفوظ در تاریکی‌های رحم و در پرده‌های تو در توی متعدد پرورش یافته‌ای!»
«سوی» از ماده تسویه به معنای تنظیم و نظام بخشیدن و رعایت تناسب اجزاست. «مرعی» به معنای چیزی است که مورد رعایت و حفظ و مراقبت قرار گرفته باشد. «استار» جمع ستر به معنی پرده و پوشش است. دوران جنینی جداً یکی از شگفت‌انگیزترین و اسرارآمیزترین دوران خلقت آدمی است. نطفه انسان در حالی که در محیطی کاملاً بسته و ظلمانی و زیر پرده‌های تودرتو قراردارد، مراحل تکامل خود را پیوسته طی می‌کند و پس از نه ماه کاملاً موزون و منظم و حساب شده به دنیا می‌آید و آنچه برای زندگی نیاز دارد، خداوند متعال به او عطا نموده است. قرآن در مورد ظلمات ارحام می‌فرماید: «یخلقکم فی بطون امهاتکم خلقا من بعد خلق فی ظلمات ثلاث ذلکم الله ربکم: او شما را در شکم مادرانتان پیوسته آفرینشی بعد از آفرینش دیگر در میان تاریکی‌های سه گانه (ظلمت شکم مادر و رحم و مشیمه) می‌بخشد. این است خداوند که پروردگار شماست.» (زمر، ۶)
سپس امام می‌فرماید: بدئت من سلاله من طین و وضعت فی قرار مکین الی قدر معلوم و اجل مقسوم: «آفرینش تو از عصاره گل آغاز شد و در جایگاه مطمئن و حفاظت شده تا حد معین و سرآمد مشخص قرار داده شدی.»
«بدئت» آغاز شده و نوگردیده است و «سلاله» از ماده سل به معنی عصاره و فشرده و خالص هر چیزی است. «طین» گل و «قرار» نهاده شده و «مکین» از ماده مکانت به معنی مقاوم و منزلت است. ملاحظه می‌کنید همه چیز از نیازمندی‌ها، تناسب اندام، ماندگاری در دنیا، و سررسید عمر همه از قبل مشخص گردیده و چیزی از مقام و منزلت آدمی کم گذارده نشده است.
آنچه امام در این جملات فرمودند، تعبیری از آیات الهی قرآن است: «و لقد خلقنا الإنسان من سُلالهٍ من طین ثُمّ جعلناهُ نُطفه فی قرار مکینٍ ثُمّ خلقنا النُّطفه علقة فخلقنا العلقه مُضغه فخلقنا المُضغه عظاما فکسونا العظام لحما ثُمّ انشأناهُ خلقا آخر فتبارک الله احسنُ الخالقین: ما انسان را از عصاره‌ای از گل آفریدیم. سپس او را نطفه‌ای در قرارگاه مطمئن «رحم» قرار دادیم سپس نطفه را به علقه «خون‌بسته» و علقه را به صورت مضغه «چیزی شبیه گوشت جویده شده» و مضغه را به استخوان‌هایی درآوردیم و به استخوان‌ها گوشت پوشاندیم. سپس آن را آفرینش تازه‌ای دادیم. پس بزرگ است خدایی که بهترین آفرینندگان است.» (مؤمنون، ۱۲۱۴)
بیان نورانی امام صادق (ع) به مفضّل درباره شگفتی‌های خلقت انسان و معرفت به حضرت پروردگار واقعاً خواندنی است. امام صادق در کتاب توحید مفضّل می‌فرماید: «تو ای مفضّل به آفرینش انسان بیندیش که نخستین مرحلة آن تربیت جنین در عالم رحم است، در حالی که در میان ظلمت‌های سه‌گانه (شکم، رحم و مشیمه) قرار گرفته در جایی که راهی برای درخواست غذا و دفع آزار و اذیت و جلب منفعت و دور ساختن زیان‌ها از خود ندارد. خداوند خون مادر را از طریق بند ناف به سوی او روان ساخته و همان‌گونه که آب، گیاهان را آبیاری می‌کند این خون نیز جنین را آبیاری و تغذیه می‌کند تا مراحل تکامل خود را بپیماید و آنقدر قوی و محکم شود که بتواند در هوای آزاد زندگی کند و هنگامی که طفل متولد می‌شود آن خون را به شیر تبدیل می‌کند و به سوی سینه مادرش روان می‌سازد. طعم و رنگ آن به کلی دگرگون می‌گردد و به صورتی که مورد نیاز نوزاد است، درمی‌آید.»
ضعف آدمی در آغاز زندگی
آنگاه امام به ضعف و ناتوانی آدمی در آغاز زندگی اشاره نموده و می‌فرماید: تمُورُ فی بطن أُمک جنینا تُحیرُ دُعاء و لا تسمعُ نداء: «در آن هنگام که در شکم مادر مشغول حرکت بودی نه قدرت پاسخگویی داشتی و نه توانایی شنیدن سخنی.»
«تمور» از ریشه مور به معنی جریان سریع و رفت و آمد است. «تحیر» به معنی رفت و آمد در مکان یا درآمد و شد سخن می‌باشد. نوزاد در جنین حرکت می‌کند، از طرفی به طرف دیگر می‌رود؛ اما هرگز قادر به شنیدن صدائی یا بیان سخنی نخواهد بود.
ثُمّ أُخرجت من مقرّک الی دارٍ لم تشهدها و لم تعرف سُبُل منافعها: «سپس از جایگاه خود به سرایی که هرگز آن را مشاهده نکرده بودی و راه به دست آوردن منافعش را نمی‌شناختی، فرستاده شدی.»
«مقّر» جایگاه، «دار»، منزل و «سُبُل» جمع سبیل به معنی راه است.
فمن هداک لاجترار الغذاء من ثدی أُمک و عرّفک عند الحاجه مواضع طلبک و إرادتک: «چه کسی تو را برای به دست آوردن غذا به مکیدن پستان مادرت هدایت کرد؟ و چه کسی موارد نیازها و معضلات را به تو معرفی نمود؟»
«اجترار» به معنی کشیدن و جذب نمودن است. «ثدی» به معنی پستان می‌باشد. راستی چه کسی به نوزاد آموخت که برای زنده‌ماندن احتیاج به غذا داری، چگونه او به سینه مادر هدایت شد که با فشار دو لب و مکیدن، غذای خود را به دست آورد. چه کسی به او آموخت که چون گرسنه شدی با حرکات دست و پا و صدا و گریه و ناله به مادرت بفهمان که احتیاج به غذا داری، هر چند اگر تو هم اشاره‌ای نکنی خداوند احساس گرسنگی تو را در سینه مادر قرار داده است و او با تحریک سینه‌اش متوجه می‌شود که تو گرسنه شده‌ای به راستی دستگاه خلقت بسیار شگفت‌انگیز است و تنها قدرت لایزال الهی، نظام آن را عهده‌دار است.
و امام در آخر خطبه می‌فرماید: هیهات إنّ من یعجزُ عن صفات ذی الهیئه و الأدوات فهُو عن صفات خالقه أعجزُ و من تناوُله بحُدُود المخلُوقین أبعدُ: «هیهات! آنکس که از وصف موجوداتی که دارای شکل و اندام و اعضای پیکرند، ناتوان است از وصف خالق خویش ناتوان‌تر می‌باشد و از شناخت او از طریق صفات مخلوقات دورتر است.»
«هیهات» اسم فعل است و دوری را می رساند و معنی آن در فارسی «چه دور است» می‌باشد. آری ما نه مستقیم می‌توانیم به ذات حضرت باری‌تعالی پی ببریم و نه صفات او را آنچنان که هست، بشناسیم و مسلماً از طریق صفات و حدود وادوات مخلوق الهی که در اختیار ماست، ره به جائی نخواهیم برد. تنها می‌توانیم در حدّ ظرف فکر خود تصوری از صفات جلال و جمال پروردگار داشته باشیم و سر تعظیم در برابر خداوند فرود آورده و جز عبادت و کار برای او به چیز دیگری نیندیشیم.
منبع: ایرنا
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۴۱۵۶۳۱۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
خدا نیت‌های ما را هم خریدار است + فیلم
نیت، قصد باطنی برای انجام عملی است؛ بنابراین، نیت ارتباط تنگاتنگی با انگیزه هر فردی برای انجام عمل دارد؛ زیرا حالت نفسانی و باطنی نیت، زمانی در انسان ایجاد می‌شود که انگیزه‌ای برای انجام عملی برای دستیابی به مقاصد و اهدافی در وی ایجاد شده باشد. البته ممکن است که آنچه شخص نیت کرده به هر دلیل و مانع درونی یا بیرونی تحقق نیابد و شخص نتواند آنچه را نیت کرده انجام دهد، اما برای آن آثاری است که در دو حوزه کلامی و فقهی از آن سخن به میان آمده است؛ چرا که نیت همانند ایمان و کفر و نفاق، به شکلی، عمل انسانی است و برای هر عمل انسانی، حکم فقهی و کلامی و آثاری است که در آموزه‌های قرآن و اسلام بیان شده است؛ زیرا خدا بر خلاف دیگران به اعمال ظاهری و باطنی انسان علم دارد و بر اساس آن علم کامل خویش محاسبات خود را انجام می‌دهد.
کد ویدیو دانلود فیلم اصلی باشگاه خبرنگاران جوان فیلم و صوت فیلم و صوت
حادثه تلخ برای جوان معلول ساروی که نخبه دانشگاه بود